Op safari!

Lieve allemaal,

Donderdagnacht is het ongelooflijk noodweer geweest. Het heeft ontzettend hard geregend en het waaide en onweerde enorm. Na een dus erg onrustig nachtje ging de wekker al om 05.15u, want vandaag begon ons volgende avontuur: op Safari! Door het slechte weer hadden we weer eens geen stroom, waardoor we gezellig bij kaarslicht hebben zitten ontbijten en de laatste dingen hebben gepakt. Ondanks dat dit erg onhandig was omdat we alles even snel wilden doen, vond ik het ook wel weer wat hebben. Om 06.00u stond Walter voor de deur en hij stelde ons voor aan zijn nichtje Cindy, die dit weekend met ons mee zou gaan. Eenmaal onderweg werden we binnen een uur al naar de kant gehaald door de politie. Walter had zijn lichten aan laten staan en dit mag blijkbaar niet. Ik was verbaasd over de manier van handelen van de politie hier. Je kan er namelijk voor kiezen om de politieman geld te geven, dat hij vervolgens in zijn eigen zak stopt. Zo hoef je minder geld te betalen dan wanneer je een boete ontvangt. Walter heeft er voor gekozen om de politieman direct te betalen, waardoor we snel weer verder konden rijden.
Ik was ontzettend moe en voelde me steeds weg zakken, maar slapen kon ik niet. Alle dingen die we langs de wegen zagen, maakten namelijk enorme indruk. Toen we Kayunga en Kampala eenmaal uitgereden waren, kwamen we in een wat noordelijker gebied en het landschap was hier gelijk compleet anders. Langs de wegen zag ik alleen maar enorme uitgelegen vlaktes met grassen, bomen en struiken. Ook heeft de armoede, die ik hier zag, me voor het eerst echt geraakt. In Kayunga leven de mensen ook ontzettend primitief, maar op de één of andere manier vind ik dit juist heel mooi. Juist die primitieve huisjes en de mensen die het doen met wat ze hebben, maar toch altijd vrolijk zijn, geven voor mij de sfeer van dit land weer. De armoede die we onderweg langs de wegen zagen had ook zijn charmes, maar toch vond ik het ook confronterend. De mensen hier leven echt in van die huisjes die je op televisie ziet: van die ronde huisjes, die gemaakt zijn van klei, met daken van stro of stukken zeil. Veel van deze huisjes waren niet eens compleet bedekt. Sommige daken hadden gaten en sommige huisjes misten zelfs heel het dak. Ik werd verdrietig van de gedachte dat de kinderen, die langs de weg naar ons stonden te zwaaien, in die huisjes wonen en gewoon nat regenen als het slecht weer is en geen elektriciteit hebben. Ik heb het voor mezelf geprobeerd te relativeren door te denken dat de kinderen nog steeds konden lachen en niet anders gewend zijn.
Om 08.30u kwamen we aan in het park van de neushoorns, genaamd Rhino Ziwa Sanctuary. Van de ingang naar de centrale post was het nog vijf kilometer rijden en onderweg kwamen we al verschillende dieren tegen, zoals geiten, koeien, herten en apen. Eenmaal op de centrale post vertelde een gids dat er in dit park vijftien neushoorns zitten en ondanks dat ze in de gaten worden gehouden, zijn het toch wilde dieren. We moesten daarom erg stil zijn wanneer we de neushoorns naderden en mocht er eentje agressief worden, konden we of in de auto springen, of in een boom klimmen of achter een boom gaan staan. We zijn in de auto achter de gids aangereden, totdat de gids stopte en gebaarde dat we uit mochten stappen. De gids had via de portofoon van een collega doorgekregen waar er neushoorns stonden en daar zijn we heel voorzichtig naar toe geslopen. Uiteindelijk zijn we op z’n vier meter afstand bij zes verschillende neushoorns in de buurt geweest. In het begin was dit best een beetje spannend, maar dit was gelijk over toen de gids vertelde dat de neushoorns erg mak waren doordat het zo ontzettend warm was.
Na ongeveer drie kwartier bij de neushoorns te hebben gelopen, zijn we weer in de auto gestapt en hebben we ons weg naar Murchison Falls National Park vervolgd. Dit ging natuurlijk alleen weer niet zo soepel als dat we gehoopt hadden. Rond 12.00u begon Walter ineens iedere keer af te remmen met zijn handrem en voor dat we het wisten stonden we bij één of andere oude autogarage. Walter reed de auto op de burg en ineens stonden er acht verschillende mensen aan onze auto te werken. De achterbanden moesten vervangen worden en er moest even een nieuwe remschuif geplaats worden. Volgens Walter zou dit in totaal vijf minuutjes gaan duren, maar dit was weer eens een Oegandese tijdsuitdrukking. Na drie kwartier en duf van de warmte in de auto reden weer weg.
Uiteindelijk zijn we om 14.30u aangekomen bij de ingang van Murchison Falls National Park. Dit park heeft z’n 3000 km grond en de grootste diversiteit aan dieren en bomen van alle parken in Afrika. Eenmaal in het park hebben we nog twee uur moeten rijden tot we bij ons kamp aan kwamen. We begonnen deze route met rijden door het tropische regenwoud waar we vijf verschillende soorten apen tegen zijn gekomen. Onderweg kwamen ook twee auto’s tegen die de slechte wegen van het tropisch regenwoud niet goed konden hebben. Eén auto was ergens tegen aan gereden en helemaal verkreukeld en de ander lag onderste boven. Ik hoopte maar heel erg dat Walter precies wist wat hij deed…
Eenmaal bij ons kamp aangekomen hebben we onze tassen in onze tent gelegd, even geplast want we stonden ondertussen op springen en daarna zijn we weer in de auto geklommen. Met een pontje zijn we de Nijl overgestoken, waardoor we al vrij snel door de savanne reden. Jeetje, wat was dat adembenemend mooi! We reden door enorme vlaktes met veel verschillende bomen, hoge grassen en heuvels. Hier hebben we vrijdag gelijk al veel verschillende dieren gezien: heel veel verschillende soorten vogels, herten, gazellen, antilopen, zwijnen, buffels, stokstaartjes, giraffen en nijlpaarden in de Nijl. Om 19.00u zijn we weer met het pontje teruggegaan naar ons kamp. Hier hebben we eerst even gedoucht, omdat we ontzettend vies waren. In de auto was het ons namelijk opgevallen dat we alle drie ineens ontzettend bruin waren, terwijl je hier helemaal niet bruin wordt. Al vrij snel ontdekten we dat dat kwam, doordat we helemaal onder het stof zaten. Voor het douchen moest je je wel even avontuurlijk opstellen, want je stond onder een koude douche terwijl de vleermuizen om je heen vlogen. Na het douchen hebben we gegeten en daarna zijn we lekker naar bed gegaan.

Zaterdag ging de wekker weer om 05.15u en ik werd wakker geschud door Natasja en Michelle die me feliciteerden. Ik was toen ook gelijk goed wakker: ‘Ohja, ik ben jarig en we zijn op safari! Hoe gaaf is dat!’ Het aankleden en opmaken ging dan ook een stuk sneller dan normaal, doordat ik erg veel zin had in de dag. Tijdens het tandenpoetsen schrok ik alleen een beetje. Er kwam een knorrend geluid uit de struiken en er werd door iedereen gewaarschuwd dat er ’s nachts nijlpaarden op het kamp rond kunnen lopen. Natasja en ik keken elkaar dan ook verschrikt aan, maar hebben ontzettend gelachen toen we er achter kwamen dat het gewoon een zwijn was.
Na het tanden poesten hebben we ons ontbijtje gehaald en zaten we om 06.30u weer in de auto. We zijn weer met het pontje overgestoken, waar we weer veel nijlpaarden hebben gezien, en hebben tot 12.00u door de savanne gereden. Hier hebben we veel dezelfde dieren gezien en gelukkig ook olifanten! En het was er niet eentje, maar een hele kudde van z’n veertig olifanten en ze stonden op z’n acht meter afstand. We wilden uit de auto stappen om foto’s te maken, maar toen de olifanten naar elkaar begonnen te toeteren, moesten we van Walter weer instappen. Toen we door wilden rijden, stak er ineens ook nog een groepje olifanten over met wat baby olifanten er tussen. Om deze baby’s te beschermen, kwam er een enorme olifant dreigend op ons af lopen. Walter is een stukje naar achter gereden en toen de kudde eenmaal overgestoken was, zijn we er langs gereden. Dit was wel eventjes slikken.
Na de lunch zijn we om 14.00u in een boot gestapt die twee uur over de Nijl heeft gevaren. Tijdens deze tocht hebben heel erg veel nijlpaarden in het water zien staan en gelukkig ook nog vijf krokodillen! Ook hebben we nog verschillende soorten vogels gezien. De boot stopte uiteindelijk onderaan de waterval. Hier zijn we uitgestapt en begonnen aan de wandeling die ons naar het begin van de Murchison Fall leidde. Ondanks dat we alle drie nog jong en fit zijn, was de wandeling bergopwaarts in de brandende zon nog best zwaar, maar het was het meer dan waard. Op de top van de berg stonden we aan het begin van de waterval, waar een regenboog ontstond en het water loeihard naar beneden kletterde. Hier kwam Walter ons tegemoet met een koelbox. Hij had namelijk een verjaardagscadeautje voor mij bij zich. Toen ik de koelbox opende, haalde ik er een fles witte wijn uit. En zo hebben we in Oeganda, op de top van Murchison Fall op mijn verjaardag kunnen proosten met witte wijn! Dat was wel eventjes een geluksmomentje. 
Dat geluksmomentje werd alleen weer abrupt verstoord toen de auto er onderweg naar het kamp weer eens mee stopte, op een plek waar we allemaal geen bereik hadden. Toen Walter de motorkap opende en wij de auto moesten starten, zagen we de vonken in het rond springen. Gelukkig wist Walter daardoor wel wat er aan de hand was en konden we weer snel verder rijden. Het vertrouwen in deze auto en Walter zijn rijkunsten begon onderhand alleen behoorlijk af te nemen.
Terug op het kamp hebben we weer even gedoucht, gegeten en nog even zitten borrelen met Oegandese gin. Om 22.00u lag ik onwijs tevreden in bed, deze verjaardag ga ik nooit meer vergeten.

Zondag hebben we even iets langer kunnen slapen, tot 08.00u deze keer! Eenmaal wakker hebben we ons aangekleed, onze tas gepakt, voor het eerst in deze weken eens uitgebreid ontbeten en onze tanden gepoetst. Rond 10.00u reden we het park uit en gingen we op weg naar een plek waar we een enorm uitzicht zouden hebben over Lake Albert. Walter nam dus een andere route naar huis en voor die route moesten we over de slechtste weg van heel Oeganda. De weg was ontzettend smal en liep aan de kanten heel erg af. Wanneer er dus een tegenligger aan kwam, reden we zowat op twee wielen, zo erg moesten we naar de zijkant om de tegenligger te kunnen passeren. Verder bestond de weg alleen maar uit hele erge diepe kuilen. Het was één en al gehobbel, soms zo erg dat we gewoon tegen het plafond aan zaten. Ondanks de slechte weg, ben ik blij dat we ook dit gebied van Oeganda hebben gezien. Langs deze weg stonden alleen maar die kleien huisjes met daken van stro en heel af en toe eens een winkeltje. Onderweg kwamen we enorme kuddes met koeien tegen, kinderen en volwassenen die blij naar ons begonnen te zwaaien en vrouwen met jerrycans op hun hoofd. Ik heb me vaak afgevraagd hoe lang die vrouwen al gewandeld zouden hebben, want er waren ook hele stukken waar we niks meer dan natuur zagen. Na vier uur over deze weg gereden te hebben, kwamen we eindelijk aan op het punt waar we uitzicht over Lake Albert. We stonden op een berg, waardoor we enorm ver konden kijken. Het maakte niet uit of je links of rechts keek, over was het meer te zien. Zo enorm groot en indrukwekkend met de natuur die er aan grenst. Ook hebben we de bergen van Congo kunnen zien, die aan de overkant van het meer liggen. Na een poosje van het uitzicht genoten te hebben, zijn we weer in de auto gestapt en terug naar huis gereden. Onderweg hebben we nog even ergens geluncht en daar gebeurde toch ook wel iets bijzonders. We hadden alle drie een tosti’s met kaas en tomaat besteld en dit duurde ontzettend lang. Na twintig minuten kwam één van de medewerkers ineens met een wit brood binnenlopen en tien minuten later verschenen er ook ineens tomaten in het restaurantje. En toen stonden in een mum van tijd onze tosti’s ineens op tafel. Maar waar de kaas gebleven was? Om 18.00u waren we eindelijk weer thuis. Na een soepje opgewarmd te hebben en eindelijk weer warm te hebben gedoucht, zijn we lekker gaan slapen.

Maandag hadden we nog een dagje vrij van school, waardoor we even lekker hebben kunnen uitslapen. Toen we eenmaal alle drie wakker waren, hebben we ontbeten, onze kleren van de Safari gewassen en het huisje maar eens een schoonmaakbeurt gegeven. Ook hebben we even wat dingen voor school voorbereid en verder zo min mogelijk gedaan.

Dinsdag heb ik een dagje in P.2 meegelopen. Ik heb de leerlingen voorgelezen, een creatieve les gegeven en ik heb tekeningen gemaakt voor de leerkracht die de leerstof van dit thema ondersteunen. Verder hebben de leerlingen van 08.00u tot 15.00u toetsen gemaakt. De inspectie komt deze week langs, dus alle leerkrachten voelen ineens een beetje druk. Verder kwam een leerling, die vandaag niet op school was omdat ze het schoolgeld niet had betaald, speciaal naar school om ons matoke te brengen. Om de één of andere reden wordt het schoolgeld niet betaald, maar komt ze ons wel Afrikaans eten brengen. Ik vond het een ontzettend lief gebaar, maar toch geeft het ook een beetje een naar gevoel. Vandaag heeft het ook ontzettend hard geregend, waardoor we door de blubber naar huis moesten. De mensen hier geven er totaal niet om als hun voeten vies worden, dus die hebben allemaal heel hard gelachen toen ze ons voetje voor voetje voorbij zagen lopen.

Woensdag werden de leerlingen weer op het schoolplein verzameld om de regels van de school te herhalen en een hygiëne check te doen. Dit keer werd er zelfs gecontroleerd of de leerlingen een onderbroek aan hadden. De rest van de dag hebben wij onze remedial teaching in P.1 uitgevoerd. De leerlingen waar ik het lezen mee oefenen gaan vooruit. Dat is ontzettend leuk om te zien. En verder ga je nu wel merken dat het regenseizoen hier gaat beginnen, want het komt de laatste tijd elke dag met bakken uit de hemel. Gelukkig is dat wel maar voor een uurtje en is het de rest van de dag nog steeds 35 graden. 

Donderdagochtend hebben we ons remedial teaching programma in P.2 uitgevoerd. Hier zijn we vorige week woensdag voor het laatst geweest, waardoor het snel zichtbaar was dat ook deze leerlingen meer herhaling nodig hebben. Onze aandacht gaat alleen meer uit naar de leerlingen in P.1, omdat de problemen daar groter zijn. Toch moeten we ons volgende week ook even hard maken voor deze leerlingen, zodat we hen iets vooruit kunnen laten gaan. ’s Middags zouden we onze creatieve les in P.3 geven, dit verliep alleen even anders. Op school eten de leerkracht een rijstgerecht tijdens de lunch en er is op school geen normale wc. We lopen daarom tussen de middag altijd even naar huis om gewoon een boterham te kunnen eten en even te kunnen plassen. Tegen de tijd dat we vandaag klaar waren met lunchen en naar school moesten vertrekken, stonden de straten blank en regende het ontzettend hard. Na een uurtje was het gelukkig weer droog, maar wij waren wel te laat. Op school hebben wij gelijk onze verontschuldigingen aangeboden aan de leerkracht van P.3. Ik baalde er ontzettend van dat we de creatieve les niet konden geven, want P.3 is een hele leuke klas. Op de één of andere manier raakt deze klas iedere keer van slag als we binnenkomen en worden er constant lieve briefjes in onze handen geduwd. Ik heb het geluk dat ik volgende week twee dagen in deze klas sta!

Ik ben heel benieuwd naar alles wat deze laatste volle week op school ons nog gaat brengen!

Liefs Sandra