Het laatste weekje

Lieve allemaal,

Donderdagnacht heeft het zo ontzettend hard en lang geregend dat we vrijdagochtend echt glipperend naar school moesten. De weg naar school was één grote modderpoel. Met vieze voeten en vieze rokken kwamen we uiteindelijk op school aan. Tot de lunch heb ik vervolgens voor de laatste keer in P.3 gestaan. Ik heb van elke minuut van dit heerlijke klasje kunnen genieten.
Na de lunch hebben Natasja, Michelle en ik ook nog een muziekles in deze groep gegeven. De leerlingen waren erg enthousiast en leergierig, want het leuk maakte om deze les te geven. We hebben ze zelfs op verschillende ritmes kunnen laten zingen en ‘I like the flowers’ in kanon aangeleerd. Het jongetje met de grootste mond ging aan het einde van de les ineens op z’n knieën op de grond zitten en begon de tekst van het bord over te schrijven. Het was erg leuk om te zien dat juist dit jongetje de tekst wilde onthouden.
Om 15.00u begon de Visitionday op school. Alle ouders waren verplicht om naar school te komen om het werk van hun kinderen te bekijken. Ook konden ze met de leerkrachten over de vorderingen van hun kind praten als zij dit wilden. Ik heb in deze zes weken misschien een enkele ouder gezien, maar nu liep de school zowat over van de ouders. Ik vond het erg fijn om te kunnen ervaren dat deze dag ook op deze school z’n succes is en dat de ouders de moeite nemen om te komen. Ook was het erg leuk om de gezinnen hier compleet te zien. Zo kwam je er ineens achter dat er leerlingen broertjes en zusjes zijn, waar je dat zelf nooit bij bedacht had.

Na heerlijk uitgeslapen te hebben zijn we zaterdag rond half twaalf naar de boerderij van Theo gelopen om onze rekening daar alvast af te lossen. Toen we onderweg langs een grasberm liepen, hoorden we ineens gepiep. Toen we opzij keken, zagen we ineens drie kleine zwarte puppy’s liggen. Ze waren nog geen vijftien centimeter lang en hadden hun ogen nog dicht. Ze lagen in de brandende zon enorm te spartelen. Natasja is snel naar Theo gelopen om water te halen terwijl Michelle en ik ervoor zorgden dat de puppy’s een beetje schaduw kregen. Het was zo zielig om ze zo te zien liggen. Natasja kwam al snel terug en zei dat het volgens Theo geen zin zou hebben. Deze puppy’s waren nog te jong om water uit een bakje te kunnen drinken. We wisten dat we niks voor de puppy’s konden doen, maar toch was het rot om weg te moeten lopen. Dat nare gevoel werd bevestigd toen we op de terugweg al geen gepiep meer hoorden.
Om 13.00u gingen we vervolgens bij Mariam op bezoek, een leerkracht van school, die ons uitgenodigd had voor de lunch. Om bij haar huis te komen moesten we vlakbij school een soort steegje inlopen die uitkwam op een klein binnenpleintje. Om dit pleintje stonden z’n acht kleine huisjes. Op het binnenpleintje waren allerlei kinderen van school aan het spelen, waardoor we er al snel achter kwamen dat er nog twee leerkrachten in deze huisjes wonen. Mariam begroette ons met een knuffel en verwelkomde ons in haar huis. Voor de deur hing een gordijntje en toen we daar langs liepen kwamen we in de woonkamer. Dit was een kamertje van z’n tien vierkante meter waar wat banken opgepropt stonden, een televisie en karretje met wat servies. Aan de muren hingen foto’s van Mariam zelf, haar man, haar zoontje en van school. Het was best vreemd om te zien dat iemand die afgestudeerd is op de universiteit en een goede baan heeft in z’n huisje woont. Maar misschien was dit voor Oegandese begrippen al best luxe. We hebben gezellig met Mariam gepraat, haar zoontje leren kennen en chapatti’s gegeten.
De rest van de zaterdag hebben we voor ons appartementje nog even heerlijk van het weer genoten.

Zondag stond Walter om 12.30u bij ons op de stoep om ons op te halen. In ons laatste weekend wilden we namelijk nog graag naar lake Victoria. We zijn langs Kampala richting Entebbe gereden, waar het meer gevestigd is. Walter had ervoor gekozen om over veel dorpsweggentjes te rijden, waardoor we nog veel van de lokale bevolking en het Afrikaanse leven hebben kunnen zien. Dit is iets waar ik niet aan kan wennen. Iedere keer wanneer we in de auto zitten, kijk ik mijn ogen uit. Na ongeveer een uurtje rijden, kwamen we aan op een plekje waar we een enorm uitzicht hadden over lake Victoria. We zijn hiervoor wel een erg steile berg opgereden en we hadden af en toe het idee dat de auto weer net zo makkelijk achteruit zou gaan rijden, maar na in verschillende gaten vast te hebben gestaan, hebben we het wel gered. Het uitzicht over Lake Victoria was heel erg mooi. Het is z’n ongelooflijk groot meer, dat je het einde van het meer niet kon zien. Na hier een kwartiertje te hebben genoten, zijn we met Walter naar beneden gereden. Onderaan de berg en aan de rand van het meer was een enorme markt. De vismarkt heeft het grootste gedeelte van deze markt in beslag genomen. Walter stelde ons aan iemand voor die ons verschillende vissoorten zou laten zien. Ik wist nog niet helemaal of ik hier op zat te wachten, want overal om me heen zag ik hoe de koppen van de vissen af werden gehakt en de geur was verschrikkelijk. Twijfelend liep ik achter de man aan die ineens twee enorme vissen, van z’n 1,5 meter lang, tevoorschijn toverde. Met een enorme grijns van trots op zijn gezicht vroeg de man of we de vis even over konden nemen voor een foto. Ik had dat glibberige beest al voor geen goud aangeraakt en toen het ook nog eens begon te spartelen, stonden we met z’n drieën ineens heel hard te gillen. Wij wisten niet hoe snel we van deze markt weg moesten komen, terwijl de mensen op de markt ons ontzettend uit hebben staan lachen. Walter heeft ons hierna meegenomen naar dat wat ze hier ‘het strand’ noemen. We kwamen bij één of ander hek, waar je toegang voor moest betalen, en mochten daarna doorlopen. We kwamen op een enorm terrein wat bestond uit grasvelden en restaurantjes aan het water. Ondanks dat de restaurantjes enorm sfeerloos waren, hebben we even heerlijk kunnen genieten van de zon en het uitzicht over het meer. Uiteindelijk zijn we rond 16.00u terug naar huis gereden, maar niet zonder te stoppen in Kampala voor een heerlijk yoghurtijsje.

Maandag hebben we voor de laatste keer ons remedial teaching programma in P.1 uitgevoerd. Het is fijn om te zien dat de meeste leerlingen erg vooruit zijn gegaan en genieten van de individuele tijd met een leerkracht. Aan het einde van de ochtend hebben we onze aantekeningen overgedragen aan de leerkrachten en hen gevraagd of ze alsjeblieft één keer in de week even tijd vrij willen maken voor de leerlingen. Ik hoop zo ontzettend hard dat het echt gaat gebeuren.
Na de lunch hebben we toetsen gemaakt die we dinsdag de leerlingen willen laten maken, zodat we kunnen zien of de leerlingen op rekengebied daadwerkelijk vooruit zijn gegaan. De schooldag was tenslotte om 17.45u eindelijk afgelopen na een teamvergadering waar maar geen eind aan leek te komen.
Toen ik de leerkrachtenkamer uit liep zag ik Sandra al op me staan wachten. Dit is een meisje uit P.6 die me afgelopen vrijdag een briefje heeft geschreven en daarbij vertelde dat zij me maandag graag iets wilde vertellen. Natasja en Michelle mochten dus toen we het schoolplein op liepen geen moment van mijn zijde wijken, want ik had geen idee wat ze me wilde vertellen. Misschien maakte ik me druk om niks, maar ik had heel het weekend al verschillende dingen in mijn hoofd gehaald. Onderweg naar huis vertelde ze ons uiteindelijk dat ze erg veel moeite heeft met rekenen sinds dat ze in P.6 zit en bang is dat ze volgend jaar blijft zitten, waardoor ze door alle studies geweigerd zou worden. Ook bleef ze maar herhalen dat haar moeder geen geld had voor school, waardoor ik even bang was dat ze mij om geld zou vragen. Uiteindelijk bleek dat ze hier niet op doelde en heb ik haar eerlijk verteld dat ik in deze twee laatste dagen niet veel meer voor haar kon doen, maar dat we wel samen naar de sociaal werkster konden gaan. We konden dan Sandra’s zorgen bij haar neerleggen en zij kon er misschien wel voor zorgen dat Sandra meer hulp zou krijgen bij rekenen. Dit vond ze een goed idee.
Toen we uiteindelijk na deze lange dag avond zaten te eten, ging de deurbel en stond Sandra ineens voor de deur. Ze kwam ons even een soort van kleine pannenkoekjes brengen. Dit vond ik echt ontzettend lief en even wilde ik dat ik meer voor haar kon betekenen.

Dinsdagochtend werd ik ontzettend chagrijnig wakker. De stroom heeft het heel maandagavond niet gedaan, waardoor ik niet meer heb kunnen douchen. En niet fris in bed gaan, zorgt er altijd voor dat ik niet lekker slaap. Maar ja, hier was ik snel overheen toen ik me besefte dat we ons laatste volle dagje op school hadden. Onderweg naar school zagen we een vrouw langs de weg staan, die een konijn aan zijn oren in haar hand vast had. Toen we hier alle drie met medelijden neer keken, keek de vrouw ons aan alsof we niet helemaal goed waren. Het is toch zeker de normaalste zaak van de wereld?
Op school hebben we vervolgens in de ochtend P.1, P.2 en P.3 onze toetsen laten maken en deze nagekeken. Na de lunch hebben we de resultaten van deze toetsen vergeleken met de toetsen van vorige keer. Dit was helaas niet helemaal mogelijk, doordat de leerkrachten veel gegevens niet bewaard hadden. Maar met de resultaten die we zelf wel nog hadden, hebben we kunnen zien dat sommige leerlingen ontzettend vooruit zijn gegaan op sommige onderdelen. We hadden dit helemaal niet meer verwachten, doordat we toch minder de tijd hebben gehad om te oefenen met de leerlingen dan gehoopt. Stiekem waren we er dus ook best wel trots op en ook de leerkrachten waren er erg blij. We hebben hen op het hart gedrukt dat dit niet alleen komt door onze remedial teaching, maar ook doordat zij de onderdelen zijn blijven herhalen. Ik hoop enorm dat zij dit doorzetten.
Verder zijn Annemieke en Ellen, twee leerkrachten die veel werk verrichten op deze school, vandaag aangekomen. Het was erg grappig om op school ineens Nederlands te kunnen spreken met twee blanke vrouwen. Ook was het wel erg fijn dat we onze ervaringen konden delen met personen die onze situaties gelijk herkenden.
’s Avonds onder het eten stond Sandra ineens weer voor de deur, met opnieuw negen pannenkoekjes. Het blijft nog steeds lief, maar deze keer vond ik het lastiger om ze aan te nemen. Eerst vertelde ze dat haar ouders geen geld hadden voor haar studie, maar ze blijft wel eten voor ons kopen. Het geeft een beetje een dubbel gevoel.

Woensdagochtend beseften we gelijk dat alles voor de laatste keer was: voor de laatste keer wakker worden, voor de laatste keer ontbijten, voor de laatste keer naar school lopen en noem zo maar op. Op school aangekomen werd er weer begonnen met de wekelijkse opening op het plein. Hier wordt vaak bij gezongen en er was één nummer dat wij erg mooi vinden. Dat nummer werd vandaag speciaal voor ons gezongen en ook zijn wij naar voren geroepen om alle leerlingen te bedanken en afscheid te nemen. Om 08.45u zijn we vervolgens nog even langs alle klassen en leerkrachten gegaan om gedag te zeggen. Ook hebben we nog in de groepen P.P tot en met P.3 liedjes gezongen en spelletjes gedaan. Zo waren we om 09.45u klaar met gedag zeggen. Dit was precies goed getimed, want alle leerlingen stonden klaar om naar de kerk te gaan. Wij zijn dus achter de leerlingen aan het schoolplein afgelopen. Het was gek om achterom te kijken en je te realiseren dat je hier waarschijnlijk nooit meer komt. Ik heb me op zes weken ingesteld, waardoor ik er vrede mee heb en stiekem wel weer naar huis verlang, maar je laat toch ook een hoop mooie dingen achter.
Eenmaal thuis hebben we het huisjes schoongemaakt, onze koffers gepakt en zijn we nog even naar Theo geweest om gedag te zeggen. En natuurlijk hebben we nog even lekker buiten geluncht en avond gegeten, want het was weer heerlijk weer!

Om. 00.15u stonden Kagumba en Robert woensdagnacht voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. De jongens hebben weer erg hard staan lachen om de hoeveelheid koffers die wij bij ons hadden en hebben hun best moeten doen om het weer te laten passen in de auto. Eenmaal in de auto merkten we al gauw dat Kagumba nog vrolijker was dan normaal en steeds uit een flesje dronk, waar een enorme alcoholgeur uit kwam. Gelukkig was hij niet degene die achter het stuur zat. Onderweg merkte ik al gauw hoe moe ik eigenlijk was, maar toch dwong ik mezelf om maar naar buiten te blijven kijken. Alles om me heen, zou ik voor de laatste keer zien dus ik wilde het nog één keertje goed door laten dringen. Om 01.30u kwamen we vervolgens op het vliegveld aan. Hier moesten we gelijk door de douane en inchecken. We begrepen al snel waarom dit vier uur van tevoren al kon, alles ging weer ontzettend langzaam. Uiteindelijk hebben we nog z’n drie uur bij de gate moeten wachten en zijn we om 05.00u de lucht in gegaan. Ik ben toen heel even in slaap gevallen, maar werd gelukkig om 08.00u weer wakker. Toen ik namelijk uit het raampje keek, zag ik dat we over de Sahara en de Nijl vlogen en dat zag er ontzettend mooi uit. Om 11.00u zijn we vervolgens op Istanbul geland, waar we om 15.25 weer de lucht in gingen: op naar Amsterdam! Deze vlucht ging voor mijn gevoel gelukkig erg snel, maar eenmaal echt geland kreeg ik het toch even moeilijk. De tranen stonden ineens in mijn ogen, omdat het besef dat het nu echt afgelopen was ineens binnenkwam. De zes weken die we in Afrika gehad hebben, zijn voorbij gevolgen. Gelukkig heb ik me elke dag gerealiseerd hoe snel het ging, waardoor ik bewust van elk moment genoten heb. Ik heb me enorm gehecht aan de warmte van de leerkracht op school, aan het enthousiasme van de leerlingen, aan de dingen die je op straat zag gebeuren, aan de mooie natuur en natuurlijk aan het heerlijke weer. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn beslissing om deze stage te gaan doen en ik ben ontzettend blij dat we het met z’n drieën echt doorgezet hebben. Deze ervaring neemt niemand ons meer af.

Liefs Sandra