Onze tweede week!

Lieve allemaal

Ja, de tweede week is ook alweer voorbij! Tijd voor een nieuw verhaal. :)

Vorige week vrijdag was weer een gewone stagedag. We hebben geobserveerd in P.2 om te onderzoeken welke leerlingen in deze groep meer hulp of juist meer uitdaging op het gebied van rekenen nodig hebben. Toch is een gewone stagedag niet helemaal de goede benaming, want er gebeuren hier elke dag kleine dingen die dag toch weer bijzonder maken. Zo werden bijvoorbeeld alle leerlingen vrijdagochtend eerst op het schoolplein verzameld en werden de schoolregels nog eens herhaald door een paar bovenbouwleerlingen. Hierna werd er met heel de school gezongen, gedanst en getrommeld. Dit zorgde voor een vrolijk begin van de dag. Waar ik ook nog steeds van sta te kijken is de terugweg van de school naar ons appartement. Toen we namelijk vlakbij ons appartement aankwamen, zagen we op z’n 15 meter afstand allerlei kinderen voor de poort van ons appartement staan, kinderen die wij nog nooit hadden gezien. Toen de kinderen ons hadden gesignaleerd, kwamen ze op ons afgestormd, sloegen hun armen om onze benen en waren eventjes niet meer van plan om ons los te laten. Enerzijds vond ik dit ontzettend mooi omdat deze kinderen nog zo onschuldig zijn in hun gedrag en geen kwaadheid in mensen zien, maar anderzijds vraag ik me af of ze het alleen maar deden omdat wij blank zijn. Ik krijg namelijk steeds meer het idee dat kinderen hier vanaf jonge leeftijd al te horen krijgen dat alle blanke mensen rijk zijn en ik kreeg steeds meer het gevoel dat veel mensen in dit dorpje ook zo naar ons kijken.

En toen was het zaterdag, voor de twee keer gingen we op avontuur achterop de Boda Boda’s! Via de stichting van de Bondekoschool hebben wij contact opgenomen met Walter Wandera. Een jonge Oegandese man die een bedrijfje is gestart waarmee hij toeristen op verschillende manieren Kampala laat zien. Wij hadden met hem afgesproken dat hij ons op de Boda Boda naar verschillende mooie plekken in Kampala zou brengen. Zo stonden er zaterdagochtend drie jongens voor de deur die ons zouden rondleiden door Kampala. Wij waren klaar voor vertrek, maar één van de jongens had nog even een mededeling: of we nog even een papiertje wilden ondertekenen waar onder andere op stond dat zij niet aansprakelijk zijn als wij overlijden tijdens de tour. Erg geruststellend in een land waar verkeersongelukkigen doodsoorzaak nummer één is. Onderweg naar onze eerste bestemming heb ik me weer verwonderd over de wereld waar we in zitten. De wegen waar we overheen gereden zijn, hadden we al meerdere keren met de auto gezien, maar toch zie je op een Boda Boda zoveel meer. De mooie planten die hier groeien, de dieren, de bergen, het uitzicht, de lokale marktjes en het typische Afrikaanse leven langs de wegen. Na ongeveer een uur rijden kwamen we aan bij de Bahia’i tempel. De tempel stond bovenop een berg en eigenlijk ging mijn aandacht in eerste instantie niet eens uit naar de tempel, maar meer naar het uitzicht dat we vanaf deze berg hadden. Tot ergernis aan toe van de gids hebben wij hier dan ook erg veel foto’s van gemaakt. Toen de gids uiteindelijk met haar verhaal kon beginnen, vertelde ze ons wat het geloof van de Bahia’i inhoudt. Volgens dit geloof zijn alle geloven waar de mensen in geloven goed en gelijkwaardig. De tempel die wij bezochten is de enige in Afrika. Van dit geloof staat er namelijk in elk continent één tempel. We hebben de tempel vervolgens vanbinnen bekeken en zijn weer teruggelopen naar ons chauffeurs. Er hebben zich wat Finnen en Amerikanen aan de groep toegevoegd en met z’n allen vervolgden we onze tour. Het verkeer was inmiddels behoorlijk wat drukker geworden en het ging er weer wat wild aan toe. Na een half uurtje komen we uiteindelijk aan bij één van de grootste moskeeën in Afrika, de nationale moskee van Oeganda. De vrouwen van onze groep worden vervolgens naar een tent geroepen om aangekleed te worden. We kregen een zijden doek als rok om en een hoofddoek op. Hoewel wel het ontzettend respectloos vonden tegenover het geloof, hebben we enorm moeten lachen bij het aangezicht van elkaar. Eenmaal aangekleed moesten we bij de deur nog even onze schoenen uitdoen en mochten we de moskee in. Wat een indrukwekkende zaal was dit. Het was een enorme ruimte met glas in lood ramen, zuilen, kroonluchters en mooie plafondbeschilderingen. De rondleiding ging verder bovenop de minaret van de moskee. Het was een enorm trappenhuis dat we op moesten, voordat we boven aan kwamen. Maar het was het waard, want het uitzicht over Kampala was waanzinnig. Rondom Kampala staan zeven grote bergen, maar het verhaal over die bergen kwam inmiddels niet meer binnen. Het was enorm warm in de zon met die doeken om, mijn benen en armen trilden ontzettend en alles om me heen begon te draaien. Wanneer hadden we ook alweer voor het laatst iets gegeten of gedronken? Toen we uiteindelijk weer beneden waren en die warme doeken af mochten doen, heb ik mezelf weer herpakt en gingen we naar onze laatste bestemming: het paleis van de koning. Onderweg kwamen we langs een rotonde met in het midden van de rotonde een doorgang met twee hekken er om heen. Mijn chauffeur vertelde mij dat iedereen om de rotonde heen moet en dat alleen de koning door de twee hekken heen mag. Eenmaal op het terrein van de koning stond ik versteld van de tegenstelling die daar te zien was. Wanneer ik links keek zag ik een enorm paleis, waar de koning overigens niet meer in woonde door de verschrikkelijke dingen die op dit terrein zijn gebeurd, en wanneer ik rechts keek zag ik een vorm van armoede die ik nog maar weinig heb gezien. Een gids neemt ons mee naar de martelkamers die zich op dit terrein bevinden. We moesten hierdoor door het arme ‘dorpje’ heen. Er stonden z’n vijf huisje van klei, stro, houten platen, gordijnen en beton. De mensen zaten voor hun huisje en leken blij weer eens wat mensen te zien en de uitgehongerde honden liepen vrolijk met ons mee. Eenmaal in de bunker vertelde de gids dat de martelkamers werden gebruikt tijdens het regime van twee presidenten. Mensen stierven hier aan gebrek van lucht of voedsel, aan ziektes en mensen werden er geëlektrocuteerd doordat de hekken en het water onder stroom stonden. Gelukkig had ik Natasja die dit verhaal even voor me heeft vertaald, want doordat ik nog steeds stond te trillen op mijn benen kwam ook dit verhaal niet meer binnen. Toen we om 15.00u weer op de Boda Boda’s zaten, gingen we eindelijk op zoek naar een lunchplek. Onze bestuurders hebben ons nog even meegenomen naar een gebouw waarin we uitzicht hadden over down town van Kampala, voordat we aan kwamen in het lokale restaurantje. Tja, toen moesten we iets bestellen zonder kaart bij een mevrouw die ons niet begreep. We hebben uiteindelijk maar gezegd dat we iets wilden zonder vlees. Helaas voor de vrouw in het restaurant zijn we alle drie moeilijke eters, want toen we het bord dat ze bracht zagen, hadden we alle drie zowat geen trek meer. Uiteindelijk hebben we snel wat water gedronken en chapatti’s, een soort pannenkoekjes, gegeten en hebben we gevraagd of onze bestuurders ons naar een souvenirmarktje wilden brengen. Aangekomen bij deze craft market hebben we onze ogen uitgekeken in alle kleine winkeltjes met typische Afrikaanse spulletjes. Vanaf deze markt zijn we uiteindelijk weer, door de regen, naar ons appartement gereden. Moe, doorweekt en onder de modder kwamen we thuis, maar wat was het een gave dag!

Na onze indrukwekkende zaterdag hebben we zondag even lekker rustig aan gedaan. We zijn langzaam opgestart, hebben lekker wat gelezen en zijn na de lunch een wandeling gaan maken om nog een onbekend laantje van Kayunga te verkennen. Dit laantje leidden uiteindelijk naar een heel mooi pad die een berg op liep met hele mooie natuur er om heen. Toen ik op dit pad stond, besefte ik weer heel goed dat ik in Afrika ben en ik wilde dat moment zo graag kunnen delen met Tim, familie en vrienden. Er gaat dan z’n gek gevoel door je heen en je weet dat foto’s het niet goed genoeg uit gaan kunnen drukken. Maar goed, tijdens deze wandeling kwamen we ook nog een wit busje tegen met een speaker op het dak waar een preek over het geloof uit kwam. We wisten nu ineens wat ons elke zondagochtend zo vroeg wakker maakt. De wandeling duurde niet zo heel lang want de zon scheen erg fel en het was warm. Het was achteraf maar goed ook dat we terug zijn gegaan, want eenmaal in ons huisje stond binnen vijf minuten de straat weer blank van de regen. De stroom is nu ondanks de regen gelukkig niet uit gevallen, maar we kwamen tijdens het koken wel ineens zonder gas te zitten. Na de wat rauwe aardappeltjes en broccoli, ja want dat hebben ze hier gewoon, lagen we weer lekker vroeg in bed.

Van maandag tot donderdag hebben we gewone stagedagen op de Bondekoschool gehad. Maandag hebben we nog tijdens de rekenles geobserveerd in P.3 om te onderzoeken welke leerlingen er meer hulp nodig hebben en welke leerlingen juist meer uitdaging nodig hebben. De leerkracht merkte aan ons dat we observeren zo onderhand wel een beetje zat waren en vroeg aan ons of we een gedicht over aids met de leerlingen wilden behandelen. Dit wilden wij maar al te graag en toen er nog wat tijd over was, hebben we nog galgje met de leerlingen gespeeld. Toen de bel eenmaal ging, stonden alle leerlingen ineens op en werden we zowat omvergeduwd, zo hard werden we geknuffeld. Het was erg mooi om te zien hoe snel je een klas hier voor je kan winnen, want in het begin waren deze leerlingen nog erg afwachtend. Na schooltijd was er nog een teamvergadering, wat ik erg interessant vond om bij te wonen. Op het programma stonden maar een paar puntjes, maar toch hebben we twee uur vergaderd. Dit komt vooral, doordat zij er hier naar streven om iedereen zijn mening mee te laten tellen en naar iedereen te luisteren. Zo werd ook naar onze mening gevraagd, waardoor we erg bij de vergadering werden betrokken. Dit zorgt er alleen wel voor dat er voor geen enkel punt een knoop is doorgehakt en de oplossingen nog ver te zoeken zijn.
Dinsdag heb ik een dag meegelopen in P.P. Naast de remedial teaching draaien we namelijk ook twee/ drie dagen in de week mee in een eigen groep mee. De leerlingen in deze groep blijven om op te eten. Ze zijn ontzettend enthousiast en vinden alles geweldig. Ik heb aan de hand van een verhaal een les gegeven in deze groep en ik heb er echt van kunnen genieten. De leerlingen hingen tijdens het lezen aan mijn lippen en deden erg leuk mee. Ik realiseerde me op dat moment weer hoe leuk lesgeven eigenlijk is, ook hier in Oeganda waar alles zo anders werkt.
Woensdag was een hectische, maar wel erg effectieve dag. We hadden ondertussen lijstjes van de leerlingen uit P.1, P.2 en P.3 die meer hulp of juist uitdaging nodig hebben op het gebied van rekenen en nu wilden we nog graag een overzicht van de onderwerpen waar de leerlingen moeite mee hebben. We hebben woensdag dus in elke klas een toets afgenomen, waarin de vaardigheden van de afgelopen tijd getoetst werden. Door deze toetsen na te kijken en te analyseren wisten we welke leerlingen met welke onderwerpen moeite hebben. Na deze hectische dag waren we erg laat thuis en aangezien het gas nog steeds niet goed werkt, hadden we maar één pitje om op te kopen. Moe aan voldaan zaten we dus lekker laat aan het avondeten.
En toen was het alweer donderdag, 02.15u in de ochtend. Michelle, Natasja en ik schoten alle drie tegelijk rechtovereind in bed. Wauw, wat een enorme knal was dat. Aangezien ik nog slaperig was en nog niet helemaal helder kon denken, dacht ik eerst dat het een bom was. Na nog even stil te hebben liggen luisteren, konden we gelukkig concluderen dat het maar onweer was. Maar mijn hemel, wat was het een hard geluid. Na nog even doorgeslapen te hebben, stonden we weer vroeg op school. We zijn begonnen met de remedial teaching in P.1. De leerlingen maakten met lezen al snel grote sprongen, maar van het rekenniveau ben ik erg geschrokken. Bij sommige leerlingen gaat de kennis over de getallenrij niet verder dan tien en de namen van weken kunnen ze niet benoemen en dat zijn nog maar elke voorbeelden. Wij realiseren ons nu hoe belangrijk het is om individuele aandacht aan de leerlingen te besteden en bij te houden wat ze wel en niet kunnen. Niet voor jou als leerkracht, maar juist voor de leerlingen. Eén van de meisjes heeft mij heel de dag glimlachend aangekeken, omdat ze zo dankbaar was dat er iemand even tijd voor haar maakte en ervoor zorgde dat ze ook succes ging ervaren. In de vier resterende weken ga ik deze leerlingen niet op het niveau van de klas krijgen, maar ik ga ontzettend mijn best doen om ze wat kleine stapjes te laten maken. En dan maar hopen dat de leerkracht het oppakt als we weer weg zijn…

Tot volgende week!

Liefs Sandra