De eerste week in Oeganda!

Lieve allemaal,

Nu we hier een week zitten en eindelijk even kunnen internetten via de laptops op school, kan ik wat laten horen! Precies een week geleden stonden we vandaag op Schiphol afscheid te nemen van onze vriendjes, familie en vrienden en ondanks dat ik geen moment erge spanning of zenuwen heb gehad, vond ik het afscheid nemen toch even moeilijk. Dit kwam denk ik vooral, doordat we ‘het onbekende’ gingen op zoeken.

Eenmaal in het vliegtuig beseften we ons dat we eindelijk onderweg waren naar datgene wat we al zo lang willen. De vlucht was erg lang en vermoeiend met alle overstappen en tussenstops, maar om 03.00u zijn we goed aangekomen in Entebbe. Hier stond Kagumba, de meeste vrolijke Oegandees ooit, ons op te wachten. Het was even tobben met alle negen koffers en onszelf in zijn auto proppen, maar het is gelukt. Tijdens de donkere rit van Entebbe naar Kayunga werden we al geconfronteerd met de manier waar op mensen hier leven. Het was namelijk ontzettend druk op straat. Overal werden markkraampjes opgebouwd en ingeruimd, mensen reden wild rond op hun motors, mensen waren vuilnishopen aan het doorspitten en mensen kwamen terug van het stappen in nachtclubs. Eenmaal aangekomen in ons appartement hebben we alles gelaten voor wat het was en zijn we lekker gaan slapen.

De volgende ochtend werden we opgehaald door Eva, de maatschappelijk werkster van de Bondekoschool. Zij heeft ons een rondleiding gegeven op de school en ons voorgesteld aan alle leerkrachten. Vervolgens zijn we op ontdekkingstocht door het dorpje Kayunga geweest en doordat we nog geld moesten wisselen en simkaartjes wilden kopen, heeft Eva ons gelijk meegenomen naar Kampala. Wat een avontuur was dat. We zijn in een rammelend busje gestapt die vol zat met z’n tien Afrikanen en over langs de weg stopte om mensen in en uit te laten. Het was ontzettend warm, we waren moe en je werd misselijk van het wilde rijgedrag en getoeter overal om je heen. Eenmaal uitgestapt dachten wij dat we er waren, maar we moesten van Eva ineens achterop op een Boda Boda. Daar sta je dan: midden in een grote stad met allerlei donkere mensen die naar je kijken en dan moest je in je eentje achterop z’n motor en maar hopen dat de bestuurder je op dezelfde plek zou brengen als de anderen. Dit was in het begin eventjes spannend, doordat de bestuurders hard reden en door al het autoverkeer heen slingerden. In het begin vroeg ik me af of m’n hoofd zou blijven hangen aan een zijspiegel van een auto en/of mijn tenen tussen autobanden zouden blijven steken. Toen ik eenmaal gewend was en vertrouwen kreeg in de bestuurder, werd dit ritje juist ongelooflijk gaaf. Ik keek om me heen en besefte me dat ik achterop een Boda Boda zat, middenin Afrika, met een waanzinnig uitzicht om me heen, de wind door mijn haren en de zon op m’n gezicht. Het gevoel wat ik toen had, kan ik niet beschrijven. Ik kon alleen nog maar lachen en als ik Natasja en Michelle plotseling tegenkwam, zag ik hen net zo genieten.
Toen we het geld gewisseld hadden, de simkaatjes op zak hadden en boodschappen hadden gedaan, zijn we weer op dezelfde manier terug naar Kayunga gegaan. Eerst weer op de Boda Boda’s en daarna weer in een taxi, die in de avonduren nog veel voller zitten. Terug in ons appartement hebben we alle indrukken even laten zakken. Oeganda is een heel mooi land, maar in geen één opzicht te vergelijken met Nederland. We hebben onwijs moeten wennen aan het eten, de cultuur, de warmte, het verkeer en de mensenmassa’s. En ook nog erg aan alle insecten, want voor je het weet loopt er een kakkerlak door je slaapkamer of knijp je een spin dood waar vervolgens duizenden kleine spinnetjes uit komen lopen.

Zaterdag en zondag hebben we gebruikt om even bij te komen en te wennen aan alles. Het plan was om beide dagen heerlijk uit te slapen, maar dat zat er niet in. Oegandese mensen zijn vroeg wakker en nogal luidruchtig dus er is altijd wel iets dat ons om 06.00u al wekt: een huilend kind, een waterpomp, gezang uit de kerk of geluid uit een radio. We zaten hierdoor wel al vroeg lekker in het zonnetje ons boek te lezen of te kletsen, wat behoorlijk goed beviel.

Na deze twee dagen stonden we maandag helemaal uitgerust om 08.00u op school. We hadden met de leerkrachten afgesproken dat we maandag en dinsdag zouden gebruiken om te observeren in de klassen, zodat wij een duidelijk beeld kon krijgen van wat wij nog voor de school zouden kunnen betekenen. We zijn maandag begonnen met observeren in P.P, P.1 en P.2, voor ons de kleuters, groep 3 en groep 4. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe goed het onderwijs in deze groepen al is. De leerkrachten zijn erg positief en interactief ingesteld, maken veel gebruik van liedjes, dansjes en oefeningen zodat de leerlingen zich langer kunnen concentreren en variëren in hun manier van lesgeven. Zo indrukwekkend als dat de lessen voor ons waren, zo indrukwekkend waren wij voor de leerlingen. We werden overal aangeraakt want z’n blanke huid was toch wel iets raars, onze nagels werden bekeken en ze probeerde onze moedervlekjes weg te poetsen. Op een gegeven moment kwam er zelfs een leerling met een wit gezicht naar buiten, omdat hij op ons wilde lijken. Hij had zichzelf wit gemaakt met het poeder van het krijtbord. Op de terugweg naar ons appartement waren we ondertussen voor alle kinderen bekend, dus overal werden we nageroepen met ‘Bye teacher!’ of ‘Bye muzungu!’, wat blanke betekend.

Op dinsdag hebben we vervolgens geobserveerd in P.3, P.4 en P.5, oftewel groep 5, groep 6 en groep 7. Wat een wereld van verschil was dit met de vorige dag. Vanaf P.4 maakt deze school gebruik van mentoruren en vakleerkrachten. Ook deze leerkrachten waren positief en interactief ingesteld, maar toch hing er een totaal ander sfeertje in deze groepen. Dit had alleen misschien ook wel met het weer te maken. Om drie uur begon het namelijk keihard te onweren en te regenen. Binnen tien minuten stonden de straten en het schoolplein blank en was de stroom uitgevallen. Aangezien we door dit noodweer toch nog niet naar huis konden, hebben we gelijk met de directe onze plannen gedeeld. We hebben besproken dat wij ons vooral op de onderbouw zullen richten, omdat het moeilijk is iets te kunnen betekenen voor lessen die door vakleerkrachten worden gegeven. Zo gaan we ons de komende weken vooral bezig houden met remedial teaching. We zullen de leerlingen die moeite hebben met taal en rekenen extra ondersteunen en leerlingen die er juist erg sterk in zijn meer in uitdagen. Ook gaan we de leerkrachten wegwijs proberen te maken in de technieken van oplossingsgericht werken. Tenslotte zullen we de leerkrachten ondersteunen in het geven van creatieve vakken.

Tja, en toen was het woensdag. ‘Moeten we nu wel of niet naar school?’, was de vraag die wij ons zelf afvroegen. Op woensdag of donderdag zou de school namelijk dicht gaan vanwege een feest binnen de Islam. De maan zou bepalen of het woensdag of donderdag zou worden en aangezien wij geen radio of tv hebben, hebben wij de gok maar genomen en zijn we gewoon naar school gegaan. Toen we op het schoolplein aankwamen was het duidelijk dat de school open was. Alle kinderen hadden zich op het schoolplein verzameld en wij werden door de directeur naar voren gehaald om onszelf voor te stellen. Wanneer dit er eenmaal op zat, werden de leerlingen terug naar hun klas gestuurd en krijgen zij les in hygiëne. Zo controleerden de leerkracht hoe schoon de handen en tanden waren en of de leerlingen al naar de kapper moesten. De rest van de dag hebben wij kunnen uitzoeken welke leerlingen in P.1 volgens ons en volgens de leerkracht extra hulp of juist extra uitdaging nodig hebben. De leerlingen in deze onderbouwgroepen zijn stuk voor stuk hartverwarmend. Ze komen de hele dag naar je toe om te dansen, een liedje te zingen of een highfive of knuffel te halen. De glimlach die vervolgens op hun vrolijke gezichtjes verschijnt, geeft je een ongelooflijk goed gevoel.

Donderdag hadden we dus wel echt een vrije dag vanwege het feest binnen de Islam en heb ik voor het eerst echt uit kan slapen. De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan. We zij even naar de winkeltjes in Kayunga geweest om boodschappen te halen. Ik hou al niet van vlees, maar hier zou ik spontaan vegetarisch worden. Enorme bonken vlees worden in kraampjes opgehangen met de ingewanden er naast op een tafel en kippen worden kaalgeplukt waar je bij staat. Verder hebben we lekker van de zon genoten, want daar worden we nog steeds elke dag heel blij van.

Liefs Sandra